Δύο χρόνια πριν από τη διακοσιοστή επέτειο της επανάστασης του ’21, είναι σαν να ξαναζούμε ένα déjà vu. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από το 1819, τότε που, 200 χρόνια πριν, οι ελληνικοί πληθυσμοί «το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονταν» κάτω από το ζυγό. Τότε που ο πόθος της λευτεριάς ήταν ένα άγνωστο ζητούμενο, χωρίς κανείς να ξέρει πότε θα έρθει, πότε θα ξεκινήσει η αφύπνιση, πότε αυτός ο έρμος λαός θα ξεσηκωθεί και θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Τότε που ο ραγιάς ένιωθε ανήμπορος, ανίκανος να αντισταθεί, πτοημένος από την εξοντωτική φορολογία που του τσάκιζε τη θέληση, παραδομένος στις απαιτήσεις του σουλτάνου και τη σκληρή πολιτική της ευρωπαϊκής Ιεράς Συμμαχίας που του υποδείκνυε «να κάτσει στ’ αυγά του» και να μη σηκώσει κεφάλι. Παρόμοια και σήμερα, η ευρωπαϊκή συμμαχία των Βρυξελλών μας λέει να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την αργή εξόντωση που εφαρμόζουνε σε βάρος μας, την ίδια ώρα που ο σουλτάνος εξ΄ ανατολών βρυχάται και αντιμετωπίζει τους