Ενεργή η συμμετοχή του ΕΠΑΜ στο ογκώδες συλλαλητήριο του Βόλου κατά της καύσης σκουπιδιών

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ

Ερώτημα 1: Ποια είναι η καρδιά του προβλήματος;

Η καρδιά του προβλήματος παγκοσμίως είναι ο έλεγχος των λαών μέσω του νομίσματος. Σήμερα τα δύο κυρίαρχα νομίσματα στον κόσμο, το ευρώ και το δολάριο, εκδίδονται από ιδιώτες τραπεζίτες. Και οι τραπεζίτες αυτοί  δανείζουν έπειτα το χρήμα που εκδίδουν στα κράτη ΜΕ ΤΟΚΟ.  

Στοιχειώδες παράδειγμα

 Φανταστείτε να είστε ιδιοκτήτης και να έχετε μέσα στο σπίτι σας μία εκτυπωτική μηχανή που να εκδίδει νόμιμο χρήμα. Και υποθέτουμε πως έρχεται ένας πολίτης και ζητάει να δανειστεί 1000 ευρώ. Εσείς πάτε στο μέσα δωμάτιο, εκτυπώνεται από τη μηχανή 1000 ευρώ και του τα δανείζεται με 10% τόκο. Δηλαδή πρέπει να σας επιστρέψει 1100 ευρώ. Εάν όμως εσείς έχετε τη μοναδική μηχανή που βγάζει χρήμα για να βρει τα παραπάνω 100 ευρώ θα πρέπει να ξαναέρθει σε εσάς και να πάρει νέο δάνειο. Άρα ο πολίτης αυτός θα σας χρωστάει αιωνίως. Και όπως πολύ καλά ξέρουμε η σχέση δανειστή και οφειλέτη είναι σχέση αφέντη και δούλου. Φανταστείτε τώρα πως με αυτόν τον τρόπο δανείζεται όχι μόνο ένα πολίτη, αλλά τους πολίτες μιας ολόκληρης της χώρας. Εάν συμβαίνει αυτό, τότε είναι τελείως αδιάφορο το ποίος κυβερνάει τη χώρα ή ακόμα και το ποιο είναι το πολίτευμα της χώρας αυτής. Το πραγματικό αφεντικό είναι αυτός που κόβει το χρήμα. Όπως πολύ εύστοχα το είχε πει και ο Ρόθτσαιλντ: «Αφήστε με να κόβω χρήμα και αδιαφορώ ποιος φτιάχνει τους νόμους».

Ερώτημα 2:  Δηλαδή και η πραγματική οικονομία έτσι λειτουργεί;

Στην πραγματική οικονομία το μηχάνημα που κόβει τα ευρώ είναι υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία δεν είναι παρά η ένωση όλων των κεντρικών τραπεζών των χωρών της ευρωζώνης. Και όπως πολύ καλά ξέρουμε οι κεντρικές τράπεζες, όπως είναι η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι καθαρά ιδιωτικές τράπεζες με μετοχολόγιο απόρρητο. Το καταστατικό της ΤτΕ το λέει ρητά «απαγορεύεται οποιοσδήποτε κρατικός φορέας να κατέχει μερίδιο μετοχών πάνω από 35%». Στην πραγματικότητα το κράτος κατέχει πολύ λιγότερο. Οπότε κάποιοι ιδιώτες – δεν είναι δημοσιευμένοι ποιοι είναι αυτοί, γιατί βέβαια δε θέλουν να δημοσιοποιηθεί – δανείζουν όλους τους λαούς της Ευρώπης με τόκο. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Καζάκης λέγοντας πως το ευρώ είναι ιδιωτικό νόμισμα και λέγοντας πως ακόμα και αν μας χαρίσουνε όλα τα χρέη σε λίγα χρόνια πάλι καταχρεωμένοι θα είμαστε. Το θέμα λοιπόν με το ευρώ δεν είναι οικονομικό, είναι καθαρά πολιτικό, είναι θέμα εξουσίας. Υπάρχουν βέβαια και οι αδίστακτοι κερδοσκόποι, οι οποίοι προσπαθούν να αποκομίσουν δισεκατομμύρια από την καταστροφή των λαών, αλλά αυτοί που είναι στην κορυφή του συστήματος, δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα δισεκατομμύρια, μια και ελέγχουν τη μηχανή που κόβει το χρήμα. Εξουσία θέλουνε!  

Ερώτημα 3:  Πως ακριβώς θα έπρεπε να λειτουργεί το νόμισμα;

Αυτό που πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί ο πυρήνας όλων των προβλημάτων – χωρίς αυτό δε γίνεται τίποτα – είναι να πάρει ο λαός, μέσω των νόμιμων αντιπροσώπων του στη Βουλή, το δικαίωμα να εκδίδει χρήμα ανάλογα με τις ανάγκες του και βέβαια χωρίς τόκο. Το τι υποστηρίζει το χρήμα (χρυσός, ασήμι κτλ.) είναι αδιάφορο. Το χρήμα δεν είναι αγαθό, όπως το νερό και η βενζίνη, είναι μέσο διευκόλυνσης συναλλαγών. Το μόνο που μετράει είναι η ποσότητα χρήματος που πέφτει στην αγορά, να μην είναι ούτε πολύ μεγάλη, διότι τότε έχεις πληθωρισμό, ούτε και πολύ μικρή, διότι τότε έχεις ύφεση – όπως συμβαίνει σήμερα. Όταν στην αγορά κυκλοφορεί η κατάλληλη ποσότητα χρήματος και βέβαια, εννοείται, έχοντας πάρει και τα κατάλληλα υποστηριχτικά μέτρα που μας έχει αναφέρει τόσες φορές ο Καζάκης, τότε έχεις ένα απόλυτα λειτουργικό νόμισμα και εσωτερικά και διεθνώς και κατά συνέπεια μια ευημερούσα οικονομία. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα το νόμισμα να φύγει από τον έλεγχο των τραπεζιτών και να περάσει στα χέρια του λαού.

Ερώτημα 4: Τελικά όμως σήμερα το νόμισμα τι ακριβώς αντιπροσωπεύει;

Σήμερα το νόμισμα όπως λειτουργεί δεν είναι το μέσο διευκόλυνσης των συναλλαγών όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι το μέσο για να οδηγήσουνε τους λαούς σε μια παγκόσμια χούντα. Είναι το βασικό εργαλείο σε ένα παιχνίδι εξουσίας παγκοσμίας κλίμακας. Και αυτό το παιχνίδι είναι τόσο μεγάλο που είναι αδύνατον να το ανατρέψει ένας και μόνο άνθρωπος.

Τρία ιστορικά παραδείγματα: Κατά τον αμερικανικό εμφύλιο ο Λίνκολν έκοψε και χρηματοδότησε τον πόλεμο με άτοκο χρήμα εκτός συστήματος τραπεζών. Πέντε μέρες μετά τη λήξη του πολέμου δολοφονήθηκε. Αντίστοιχα ο Κένεντυ έδωσε εντολή με το προεδρικό διάταγμα 11110 και κόπηκαν 4 δισεκατομμύρια άτοκο χρήμα εκτός ομοσπονδιακής τράπεζας. Πέντε μήνες μετά το διάταγμα του δολοφονήθηκε. Ο βασιλιάς της Σουηδίας Γουσταύος ο Γ’ έκοψε άτοκο χρήμα στα τέλη του 18^ου αιώνα. Δολοφονήθηκε. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι αναρίθμητα και μας λένε ένα πράγμα. Αν τα βάλεις με τα συμφέροντα που εξουσιάζουν τον κόσμο σε σκοτώσανε!  Ακόμα και αν υποθέσουμε πως ο Καζάκης γίνεται πρωθυπουργός κα αρχίσει να εφαρμόζει αυτά που λέει, είναι σίγουρο πως θα τον δολοφονήσουνε και αυτόν. Για να ανατραπεί αποτελεσματικά το σύστημα πρέπει όλος ο λαός να μετατραπεί σε μικρούς Καζάκηδες.

Ας δούμε δύο ακόμα ιστορικά παραδείγματα: Το 2002 ο Τσάβεζ αρχίζει εθνικοποιήσεις – αυτά που λέει και ο Καζάκης δηλαδή – βάζοντας τα με τους ισχυρούς του πλανήτη. Τότε η ελίτ της Βενεζουέλας, πολιτική, επιχειρηματική, δημοσιογραφική, δικαστική και στρατιωτική, με σαφή καθοδήγηση από το εξωτερικό, κάνει πραξικόπημα και επιβάλλει χούντα. Είναι χαρακτηριστικό πως ώρες μετά το πραξικόπημα, όταν τα πράγματα ήταν ακόμα θολά στην χώρα, ο πρέσβης των Η.Π.Α. αμέσως αναγνώρισε τους χουντικούς σα νόμιμη κυβέρνηση, πράγμα που δείχνει πως τα πραγματικά νήματα άλλοι τα κινούσαν σε υπερεθνικό επίπεδο. Ο λαός τότε της Βενεζουέλας, βγήκε μαζικά έξω, στους δρόμους είχαμε οδομαχίες με νεκρούς και τραυματίες και όλα τα στρατόπεδα υπό πολιορκία από πολίτες που καλούσαν αυτό το οποίο ο Καζάκης ονομάζει το «ένοπλο τμήμα του λαού» να επέμβει. Και σε ένα τελικά στρατόπεδο αλεξιπτωτιστών βρέθηκαν κάποιοι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί που συγκινήθηκαν από τον κόσμο, μπήκαν στα ελικόπτερα, πήγαν στο προεδρικό μέγαρο και ανέτρεψαν τη Χούντα.

Στην Ισλανδία τα πράγματα ήταν πιο προχωρημένα. Εκεί ο λαός εξεγέρθηκε όχι όμως για να φέρει πίσω κάποιον ηγέτη που θα βελτίωνε την καθημερινότητα τους, όχι για να γλυτώσει τα σπίτια του και να μη πεινάει, αλλά για να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, να διαγραφεί το χρέος και να δημιουργηθεί νέο Σύνταγμα. Και η πιο βαθειά συνειδητοποίηση του ισλανδικού λαού φάνηκε από το γεγονός πως πολλές χιλιάδες πολιτών συμμετείχαν ενεργά μέσω διαδικτύου στην δημιουργία του νέου Συντάγματος. Και εξαιτίας αυτής της συνειδητοποίησης του λαού, την Ισλανδία – μια μπουκιά χώρα, υποπολλαπλάσια της Ελλάδας – οι διεθνείς τραπεζίτες ούτε καν την αγγίξανε.

Ερώτημα 5: Στην Ελλάδα όμως είναι εφικτές τέτοιες μαζικές αντιδράσεις, όπως είναι η ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ που προτείνει το ΕΠΑΜ;

Ένας συναγωνιστής του πυρήνα μας είχε πει πως το σχέδιο του Καζάκη για ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ είναι ουτοπικό, διότι απαιτεί τη συνειδητοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Συμφωνώ εκατό φορές, ναι η ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ είναι ουτοπία. Είναι όμως πιθανότατα και η μόνη λύση. Εάν εφαρμοστούν αυτά που λέει ο Καζάκης και η Ελλάδα τα καταφέρει με τη δραχμή, τότε η πίεση των λαών της Ευρώπης για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικά νομίσματα θα είναι τέτοια, που σε λίγους μήνες το ευρώ θα εξαφανιστεί. Έτσι τα σχέδια των τραπεζιτών για παγκόσμια εξουσία, έχοντας ως όχημα το ευρώ, θα πάνε δεκαετίες πίσω. Μια τόσο λοιπόν μεγάλη ανατροπή με παγκόσμιες επιπτώσεις ένας ηγέτης μοναχός του, όσο φωτισμένος και να είναι, είναι αδύνατον να την πετύχει. Θα τον εξοντώσουν. Είναι απόλυτα σωστό αυτό που λέει ο Καζάκης πως λύση από κάποιον ηγέτη δε μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό σκέψεις που ακούστηκαν στο ΕΠΑΜ κατά τις εκλογές όπως πχ. να μπούμε στην Βουλή για να ξεμπροστιάσουμε την κυβέρνηση ή να πιέσουμε τον Τσίπρα να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική είναι ουτοπίες. Λύση σε επίπεδο κορυφής δεν υπάρχει. Ούτε ισχύει αυτό που λένε πολλοί συμπολίτες μας πως αν είχαμε τώρα έναν μεγάλο πολιτικό π.χ. έναν Καραμανλή ή Παπανδρέου δε θα συνέβαιναν αυτά. Αυτοί που κάνουν τέτοιες σκέψεις ονειροπολούν. Ακόμα και αν στο τιμόνι της χώρας ήταν ο Καποδίστριας θα είχε την κατάληξη του Καποδίστρια. Μόνο ένας συνειδητοποιημένος λαός, όντας συνεχώς σε εγρήγορση μπορεί να απαιτήσει και να πετύχει την απελευθέρωση του. Γι’ αυτό κάθε προσπάθεια του πυρήνα μας πρέπει να περιστρέφεται γύρω από αυτό, ακόμα και αν είναι τόσο δύσκολο ώστε να μας φαίνεται ουτοπικό και ανέφικτο.

Ερώτημα 6: Σε τι κατάσταση είναι το ΕΠΑΜ για να πετύχει μια μαζική αφύπνιση των συμπολιτών μας;

Στον πυρήνα μας πολλοί έχουν έρθει – και αρκετοί έχουν φύγει – διότι έχουν τη νοοτροπία του στρατιώτη. Περίμεναν να βρουν εδώ ένα έτοιμο πλάνο δράσης το οποίο θα το αποδεχτούν και θα αρχίσουν να το εκτελούν, όπως ακριβώς κάνουν οι στρατιώτες στον πόλεμο. Δυστυχώς τέτοιο πλάνο δεν υπάρχει στον πυρήνα μας, ούτε στο Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει και δε γνωρίζω αν γενικά οποιοσδήποτε σε όλη τη χώρα έχει ένα τέτοιο σχέδιο. Ακόμα και στο Κ.Κ.Ε. τη θεϊκή επιφοίτηση των πολιτών περιμένουν. Οπότε ο κάθε ένας από εμάς καλείται όχι μόνο να βγει στην πρώτη γραμμή, αλλά να σχεδιάσει και τη μάχη. Καλείται να κάνει το στρατηγό και το φαντάρο ταυτόχρονα.

Η κατάσταση μπορεί να παρομοιαστεί με μια χιονοστιβάδα. Κάποιοι φτιάχνουν μια μπάλα χιονιού, την αφήνουν να κυλάει και όπως κυλάει μεγαλώνει, γίνεται τεράστια και τα σαρώνει όλα. Σε όλους θα άρεσε να κόλλαγαν σε μια χιονοστιβάδα εν κινήση, σε ένα κίνημα που βράζει και θεριεύει, σε ένα πλάνο που εκτελείται, οι συνθήκες όμως δυστυχώς μας έχουν τάξει να ανήκουμε στην ομάδα που θα φτιάξει αυτή την αρχική μπάλα χιονιού. Ο Καζάκης δίνει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές αλλά δε μπορεί να αναλύσει τα πάντα και ούτε υπάρχει επιτελείο πίσω από τον Καζάκη για να κάνει αυτή τη δουλειά. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλοι πρέπει πλέον να λειτουργούμε σύμφωνα με τα λόγια του Καζαντζάκη «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω»..

Ερώτημα 7: Στο δικό μας πυρήνα μόλις τώρα αρχίζει να διαμορφώνεται κάτι σαν σχέδιο. Ποια πρέπει να είναι η κατεύθυνση του σχεδίου αυτού;

Όπως προείπα ότι ενέργειες κάνουμε πρέπει να έχουν σα μοναδικό σκοπό τη μαζική συνειδητοποίηση του κόσμου. Δεν κάνουμε όμως ότι δράση να ‘ναι απλώς για να ξεκολλήσουμε από την καρέκλα. Πρέπει κάθε τι να το εντάσσουμε σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο και να ζυγίζουμε την αποτελεσματικότητα του. Γι’ αυτό δράσεις που πραγματοποιήσαμε όπως οι πυρσοφορίες δεν πρέπει να επαναληφθούν, διότι έχουν μηδενική επιρροή στον κόσμο και είναι καθαρό χάσιμο χρόνου. Τέτοιου τύπου δράσεις γίνονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση, για την ψυχολογική αίσθηση των μελών που συμμετέχουν ότι «κάτι κάνουνε». Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει, όπως πολύ σωστά έχουμε ήδη επισημάνει, είναι να επικεντρωθούμε στα καθημερινά προβλήματα, διότι μόνο μέσω αυτών έχουμε πιθανότητες να αφυπνίσουμε τον κόσμο.

Μια επισήμανση

Ο πρωταρχικός μας στόχος δεν είναι να λύσουμε καθημερινά προβλήματα. Για παράδειγμα, σε μία κατάσχεση, αν ξυπνήσουμε τη γειτονιά και της δώσουμε θάρρος και αρχίσει να δραστηριοποιείται τότε η δράση αυτή θα θεωρείται 100% επιτυχημένη, ακόμα και αν το σπίτι δεν καταφέρουμε τελικά να το σώσουμε. Γι’ αυτό το λόγο ότι δράση κάνουμε πρέπει να γίνεται μέρα μεσημέρι, με το μεγαλύτερο σαματά και τη μεγαλύτερη δημοσιότητα που είναι δυνατόν.

Παραδείγματα. Στον Πύργο Ηλείας, τα Χριστούγεννα, μια κίνηση πολιτών, το «Κίνημα κατά του Μνημονίου», πήγε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων δίνοντας για τα τέλη κυκλοφορίας μόνο ένα ευρώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Τον προηγούμενη μέρα όμως κάλεσε τους δημοσιογράφους και έδωσε συνέντευξη τύπου κάνοντας έκκληση τον κόσμο να συμμετάσχει στη συγκεκριμένη ενέργεια. Στο Αγρίνιο μια ανάλογη κίνηση σε παρόμοια δράση για τα τέλη κυκλοφορίας την κινηματογράφησε και τη δημοσιοποίησε στο διαδίκτυο. Το κίνημα «Δε Πληρώνω» έχει κάνει παράνομες επανασυνδέσεις ρεύματος φανερά. Τις έχει τραβήξει σε βίντεο και υπάρχουν στο ίντερνετ. Καμία λοιπόν ενέργεια μας δεν πρέπει να είναι κρυφή. Δεν στοχεύουμε να χτυπήσουμε την εξουσία κάνοντας αντάρτικο πόλεων. Ο στόχος μας είναι οι ψυχές των ανθρώπων. Και αυτές θα τις κατακτήσουμε μόνο στο φώς της ημέρας.

Ερώτημα 8: Ποια θα πρέπει να είναι λοιπόν η πρώτη ενέργεια μας, λαμβανομένου υπόψη την έλλειψη μελών στους κόλπους του ΕΠΑΜ;

Το ΕΠΑΜ αν ήταν ένα αριθμητικά εύρωστο κίνημα θα υπήρχε μια λίγο μικρότερη ανάγκη για συνεργασίες για να ξεκινήσει να φτιάχνει αυτή τη μικρή αρχική χιονόμπαλα. Επειδή όμως δεν έχει τον απαιτούμενο κόσμο είναι επιβεβλημένη  η συνεργασία με πολίτες που είναι ήδη οργανωμένοι κάπου, γιατί θεωρούμε πως για να είναι οργανωμένοι είναι ήδη ένα κλικ παραπάνω από τους υπόλοιπους.

Πως προσεγγίζουμε τους οργανωμένους πολίτες

Όταν πάμε να συναντήσουμε συλλογικότητες, για να γίνουμε δεκτοί, δεν πρέπει να έχουμε μια νοοτροπία αφ’ υψηλού. Να λέμε π.χ., όπως έλεγε ένας συναγωνιστής μας, «το σχέδιο του Ε.ΠΑ.Μ. είναι αυτό. Αν συμφωνείς έλα μας, αλλιώς κάτσε να υποφέρεις». Δεν έχουμε καταλάβει πως εδώ δεν είναι σχολείο. Αυτός που έχει τη σωστή λύση δεν παίρνει καλό βαθμό. Αν δεν καταφέρει να πείσει καταστρέφεται μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία. Ξεκινάμε λοιπόν διαφορετικά.

Δύο παραδείγματα: Όταν πήγαμε με τη Μαρία στο Ρεσάλτο μας είπανε εκεί: «το Επαμ που ήτανε όταν κάναμε αντιφασιστικές πορείες, που ήταν στις συνελεύσεις της γειτονιάς;» και γενικά το κλίμα δεν ήταν ευνοϊκό. Κατ εμέ η αντιφασιστική πορεία είναι μια σκέτη ανοησία, ένα χάσιμο χρόνου. Η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται με πορείες. Εάν όμως είχαμε συμμετάσχει σε δραστηριότητες που έκανε το Ρεσάλτο θα μπορούσαμε τώρα να συζητάμε με αυτούς σε τελείως διαφορετικό κλίμα και για τελείως διαφορετικά πράγματα.

Αντίστροφα το Επαμ συμμετείχε στην κινητοποίηση στο Κιάτο με το «Δεν πληρώνω». Κατ ουσία αυτό που κάναμε ήταν μια ανοησία. Διαμαρτυρία έξω από το δικαστήριο – λες και θα επηρεάζαμε την απόφαση των δικαστών – και πορεία μέσα στην Κόρινθο, που είναι ζήτημα αν συγκινήσαμε έστω και έναν πολίτη. Στο τέλος όμως τα παιδιά του «Δεν πληρώνω», μας χιλιοευχαριστήσανε, μας είπανε πως ο αγώνας είναι κοινός και πως είναι προθυμότατοι να συνεργαστούνε μαζί μας για την ανατροπή της κατάστασης. Έτσι τώρα πια το ΕΠΑΜ έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει το συγκεκριμένο κίνημα με διαφορετικό αέρα και να έχει άλλα αποτελέσματα

. Συμπέρασμα από τα παραπάνω παραδείγματα

Όταν προτείνονται δράσεις με άλλες συλλογικότητες, είτε δράσεις φιλανθρωπίας, είτε σε δημοτικό επίπεδο, είτε οτιδήποτε, η δράση αυτή καθ’ αυτή είναι δευτερεύουσα. Ακόμα και αν η ίδια η δράση μας φαίνεται χάσιμο χρόνου, η συμμετοχή μας σε αυτήν αξίζει μόνο για τη ζύμωση με τις άλλες συλλογικότητες, ώστε κάποια στιγμή να πάμε τα πράγματα παραπέρα, σε ένα άλλο επίπεδο

.

 Ερώτημα 9: Συνεργαζόμαστε με οποιουσδήποτε;

Υπάρχει κόσμος στο ΕΠΑΜ που πιστεύει πως όλοι όσοι είναι ενταγμένοι σε πολιτικές οργανώσεις ασπάζονται πλήρως τις πρακτικές της ηγεσίας. Αυτό είναι τουλάχιστον αφελές. Για παράδειγμα, να λέμε πως όλα τα μέλη, σε όλες τις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι σα τα μούτρα του Τσίπρα, είναι σα να λέμε πως όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ είναι σα τα μούτρα του Καζάκη. Ε, σας πληροφορώ πως το ΕΠΑΜ έχει και βλαμμένους, έως καθυστερημένους, έχει και φιλόδοξους που κινούνται από μικροεγωισμούς, έχει και κομπιναδόρους που θέλουν να βγάλουν χρήμα. Πράγμα λογικό αφού είναι κομμάτι στης κοινωνίας.

Υπόθεση εργασίας λοιπόν. Υποθέτουμε πως πλησιάζουμε ένα πολιτικό κόμμα σε τοπικό επίπεδο και ζητάμε συμπαράσταση για μία κατάσχεση εμπορικού καταστήματος. Και ο συντονιστής του πυρήνα τους μας απαντάει: «έχουμε εντολή από τα κεντρικά να μη συνεργαζόμαστε με το ΕΠΑΜ» Αποκλείεται τότε να βρεθούνε κάποια μέλη του πυρήνα τους να του πούνε : «Συγνώμη κ. συντονιστά, τον άνθρωπο που χάνει το μαγαζί του τον ξέρουμε, είναι γείτονας μας, του λέμε καλημέρα κάθε πρωί και εσύ μας δίνεις εντολή να μη τον βοηθήσουμε. Άντε πνίξου και εσύ και ο αρχηγός σου». Δε λέω πως όλες οι συναντήσεις με συλλογικότητες θα είναι επιτυχημένες. Θα είναι όμως 100% αποτυχημένες αν ούτε καν προσπαθήσουμε.

 Ερώτημα 10: Αυτά που προτείνονται είναι χρονοβόρα. Εδώ τα γεγονότα τρέχουν. Έχουμε την πολυτέλεια να πάμε σιγά σιγά;

Η παραπάνω άποψη είναι άποψη βαθιά αγνών πατριωτών που αγωνιούν για αυτά που θα έρθουν αύριο. Κατανοώ πλήρως τον πόνο του καθενός για την πατρίδα του και την αγωνία του για το προσωπικό του μέλλον και το μέλλον της οικογένειας του, διότι και εγώ τις ίδιες αγωνίες έχω. Αναγνωρίζω, συναισθάνομαι και σέβομαι την ψυχολογική εκτόνωση, που το ΕΠΑΜ και οι δράσεις μας μέσα σε αυτό, μας δίνουν σε αυτές τις αγωνίες. Με τη συμμετοχή μας στο ΕΠΑΜ πιστεύω πως όλοι έχουμε ωφεληθεί ψυχολογικά και τη στήριξη αυτή την έχουμε απόλυτη ανάγκη για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας πως ο εχθρός είναι πολύ δυνατός και το κυριότερο πως ζούμε σε μια βαθιά αλλοτριωμένη  κοινωνία. Κάποια πράγματα είναι αδύνατον να τρέξουν πιο γρήγορα από όσο είναι εφικτό. Σε αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε με το ΕΠΑΜ όντως δεν πρέπει να είμαστε καθόλου χαλαροί – τα γεγονότα τρέχουν. Ταυτόχρονα όμως κάθε δράση που κάνουμε πρέπει να την έχουμε μελετήσει σοβαρά, να έχουμε καθορίσει που στοχεύουμε και να έχουμε ζυγίσει ρεαλιστικά πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η συγκεκριμένη δράση. Δυστυχώς το να φτάσουμε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα δεν είναι κάτι που θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται εγρήγορση, αλλά και υπομονή. Μακάρι να υπήρχε μια μαγική λύση για να αλλάξουν τα πράγματα πιο γρήγορα. Εγώ όμως τουλάχιστον τέτοια λύση δε γνωρίζω.