Ο. Κουμαρέλλας: Πέντε αστέρια, ή πέντε φάσκελα;
Παραλάβαμε, από άγνωστο σε ‘μας αποστολέα, το Καταστατικό και τις βασικές αρχές ενός νέου κόμματος, από τα πολλά που δημιουργούνται αυτήν την περίοδο, προφανώς ως απόρροια της πλήρους ρευστοποίησης του πολιτικού συστήματος. Πολλοί οι μνηστήρες και οι διεκδικητές της ψήφου των απογοητευμένων από τα υπάρχοντα σχήματα στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Συνωστισμός!
Κατ’ αρχήν ενδιαφέρον ο τίτλος του νέου κόμματος «Δραχμή 5 αστέρων» ως συντομογραφία της «Ελληνικής Δημοκρατικής Κίνησης των Πέντε Αστέρων». Αυτά τα 5 αστέρια τελικά πολύ της μόδας έχουν γίνει. Δημιουργεί και κάποιους συνειρμούς από το γνωστό ελληνικό κονιάκ των 5 αστέρων. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί όχι τριών ή ακόμα καλύτερα επτά αστέρων, που είναι και το τοπ (για να μην πούμε 12 που θα ’ταν και υπερβολή!). Παραπέμπει όμως και στη χλιδή των 5άστερων πολυτελών ξενοδοχείων. Έτσι φαντάζονται ίσως την Ελλάδα κάποιοι. Μακάρι, αλλά εκτός από τους πλούσιους τουρίστες, που απολαμβάνουν τη διαμονή, υπάρχουν και οι καμαριέρες, οι καθαρίστριες και οι λαντζιέρηδες, ταγμένοι μόνο να εξυπηρετούν και ποτέ να εξυπηρετούνται.
Αλλά όχι! Να τι μας θυμίζει: Την διάθεση των Ιταλών να απορρίψουν το δικό τους πολιτικό σύστημα στηρίζοντας και αναδεικνύοντας πρώτο κόμμα αυτό το περίεργο μόρφωμα των πλατειών του Μπέππε Γκρίλλο, που τάραξε τα νερά σε όλη την Ευρώπη. Καλές οι αντιγραφές αλλά χρειάζονται και προσοχή. Μπορεί ο Μπέππε να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα. Όταν μάλιστα οι αντιγραφείς καμιά σχέση δεν είχαν, ούτε έχουν, με αυθόρμητα κινήματα από τα κάτω.
Όμως η συντομογραφία περιλαμβάνει και κάτι πολύ - πολύ ελληνικό και επίκαιρο, που κανείς δεν μπορεί να έχει δικαιώματα σ’ αυτό: Δραχμή. Το πράγμα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όταν όλοι σκίζονταν για το ευρώ και όσοι παλεύαν τρία χρόνια τώρα για εθνικό νόμισμα να αντιμετωπίζονται ως γραφικοί, αν όχι ως μιάσματα και τώρα που η συζήτηση ανοίγει έρχονται τα πλάνα Β και τα πολλά αστέρια, να μας πουν τι άραγε καινούργιο, ή τι διαφορετικό; Ας μην είμαστε όμως καχύποπτοι γκρινιάρηδες κι ας δούμε σε τι συνίσταται το «νέον»:
Αναφέρεται λοιπόν στο Άρθρο 2 «Βασικές αρχές» § 2,1. Προοίμιο: «….Η καταστροφική εμμονή σε ακραίες συνταγές λιτότητας, τα επονείδιστα δάνεια, αυτό το ίδιο το σκληρό ευρώ, καταστρέφουν την ελληνική οικονομία, αλλά και τις οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου, όπως έχει επισημανθεί από τους σημαντικότερους διεθνείς οικονομολόγους και αναλυτές αλλά και δικές μας οικονομοτεχνικές μελέτες.» Το μόνο διαφορετικό είναι ότι ο συντάκτης του κειμένου περίμενε τους σημαντικότερους «διεθνείς οικονομολόγους και αναλυτές» και τις «οικονομοτεχνικές μελέτες» για να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Δεν του αρκεί η καθημερινή βαρβαρότητα όπως την βιώνει η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Δεν του αρκούν η ανεργία του 30%, τα λουκέτα, οι αυτοκτονίες, οι άστεγοι, η μετανάστευση των νέων, η ρευστοποίηση κάθε περιουσίας. Βεβαίως δεν πειράζει να έρχονται και οι «οικονομοτεχνικές μελέτες» των ειδικών να προσαρμόζονται στη σκληρή πραγματικότητα, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά είναι ενδεικτικό από το που ξεκινάει κάποιος για να τοποθετηθεί πολιτικά.
Συνεχίζει όμως στην ίδια παράγραφο «….Η ευρωζώνη χωρίς την ύπαρξη μιας ισχυρής κεντρικής πολιτικής και οικονομικής ομπρέλας, οδηγεί σε αδιέξοδα…». Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Μήπως εάν εξασφαλιστεί αυτή η ισχυρή κεντρική πολιτική και οικονομική ομπρέλα από την πλευρά της ευρωένωσης, όπως ήδη έχει δρομολογηθεί με την περίφημη ομοσπονδοποίηση, όλα θα είναι μέλι γάλα; Μπορεί, αλλά προς όφελος ποιών; Πάντως όχι του Ελληνικού λαού. Μεμψιμοιρούμε; Για να δούμε παρακάτω:
Αναφέρεται λοιπόν: «Για το σκοπό αυτό, είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας συγκροτημένης πολιτικής κίνησης, που θα συνεργαστεί με φορείς που έχουν παρόμοιους κεντρικούς στόχους χωρίς αποκλεισμούς, εκτός και αν πρόκειται για πρόσωπα επιλήψιμου ή αμφιλεγόμενου ήθους.» Δηλαδή, οι μέχρι τώρα φορείς και πρωτοστάτες στον αγώνα για την απαλλαγή από τα μνημόνια, τα χρέη και την καθιέρωση Εθνικού νομίσματος, δεν αποτελούν συγκροτημένη πολιτική κίνηση; Ή μήπως, κατά τη γνώμη του συγγραφέα του κειμένου, πρόκειται για «πρόσωπα επιλήψιμα, ή αμφιλεγόμενου ήθους»; Κι αν υπάρχει οργανωμένος πολιτικός φορέας με παρόμοιους κεντρικούς στόχους, που η νέα κίνηση προσδοκά να συνεργαστεί χωρίς αποκλεισμούς, προς τι η δημιουργία καινούργιου φορέα; Για να διασπαστεί ακόμα περισσότερο το λαϊκό κίνημα; Για να δημιουργούνται μεγαλύτερες συγχύσεις; Ποιον εξυπηρετεί σήμερα το «διαίρει και βασίλευε»; Αλλά ας μην είμαστε κακόπιστοι και κάνουμε δίκες προθέσεων, που μπορεί να μην ευσταθούν και όντως η νέα κίνηση να προσφέρει αυτό που δεν κατάφεραν άλλοι μέχρι τώρα. Προχωρούμε λοιπόν.
«Η ΔΡΑΧΜΗ 5*, η Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση των Πέντε Αστέρων, εκπροσωπείται από στελέχη που δεν έχουν ανάμειξη στη Μνημονική υποτέλεια, από ενεργούς πολίτες από όλους τους επαγγελματικούς και πολιτικούς χώρους….». Χωρίς να αμφισβητούμε του λόγου το αληθές, ποια είναι αυτά τα στελέχη και που βρισκόντουσαν μέχρι τώρα;
«Έχει επεξεργαστεί συγκροτημένο και αποτελεσματικό σχέδιο δράσης για την έξοδο από την κρίση, για την οικονομική, πολιτική και διοικητική ανασυγκρότηση και ανόρθωση της χώρας.». Ποιο είναι αυτό το τόσο καλά επεξεργασμένο σχέδιο; Γιατί δεν παρουσιάζεται; Γιατί μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει κάτι; Δεν θα ήταν σκόπιμο και πιο πειστικό να παρουσιαστεί πρώτα αυτό το σχέδιο και να κληθούμε όλοι να το υποστηρίξουμε, συμβάλλοντας επίσης στην τελική του διαμόρφωση; Που εκπονήθηκε αυτό το σχέδιο; Από ποιους και με ποιους συγκεκριμένους στόχους; Αρκούν μόνοι γενικόλογες αναφορές περί έκφρασης «του πατριωτικού σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο με κοινωνική αλληλεγγύη, με αποτελεσματικότητα, εντιμότητα, διαφάνεια και αξιοκρατία, με ευαισθησία για το περιβάλλον και τους μη-προνομιούχους πολίτες, με προσήλωση στην αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας με εξορθολογισμό του κράτους, στην εγχώρια παραγωγή, την απαλλαγή από την υποτέλεια των δανεικών…..»; Τα έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές, που μάλλον βαρετά γίνονται, αν όντως δεν συνοδεύονται από πολύ συγκεκριμένους τρόπους υλοποίησης. Αρκεί άραγε μόνο η γενική αρχή περί επιστροφής στη «δραχμή»;
Αλλά εδώ τίθεται και ένα ευρύτερο θέμα που δείχνει τη σύγχυση του συγγραφέα του κειμένου, ή την ηθελημένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών. Ομιλεί περί «πατριωτικού σοσιαλισμού». Από πότε ο πατριωτισμός απέκτησε πρόσημο και χρώμα; Από πότε ο πατριωτισμός, όπως τον αισθάνεται ο απλός άνθρωπος και η αγάπη του για την πατρίδα έγινε «κομμουνιστικός», σοσιαλιστικός», «φιλελεύθερος», δεξιός, ή αριστερός;
Και σε τι διαφέρει αυτή η προσπάθεια ιδιοποίησης και «εγκλωβισμού» του πατριωτισμού κάτω από συγκεκριμένα ιδεολογικά σχήματα, από την πατριδοκαπηλία είτε των κυβερνώντων, που μας σφάζουν στο όνομα της «πατρίδας», είτε από τους δήθεν εθνικόφρονες, πραγματικούς εθνοκάπηλους, φασίστες και νεοναζί, που εκμεταλλεύονται τα εθνικά σύμβολα για να δηλητηριάζουν με τις διεστραμμένες απόψεις τους την κοινωνία;
Ο πατριωτισμός είναι ένας και είναι αυτός που εκφράστηκε στη πράξη διαχρονικά με τους αγώνες του ίδιου του λαού για Ελευθερία και Δημοκρατία. Δεν είναι ούτε «δεξιός», ούτε «αριστερός» είναι μονάχα λαϊκός!
Ας γυρίσουμε όμως στο κείμενο της διακήρυξης. Αναφέρει παρακάτω συγκεκριμένα πέραν της συνεργασίας με άλλους συγκροτημένους πολιτικούς φορείς χωρίς να τους κατονομάζει: «…παράλληλα επιδιώκει την προώθηση συμμαχιών με ευρωπαϊκούς πολιτικούς φορείς με προτεραιότητα τις χώρες του νότου, επιδιώκοντας τη προώθηση της συμμαχίας των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου». Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν. Για ποια συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού νότου μιλάμε; Υπέρ ποιου προσβλέπουμε να συγκροτηθεί η «συμμαχία» και εναντίον ποιού; Των χωρών του ευρωπαϊκού βορρά; Έχουμε συναίσθηση τι λέμε και τι προτείνουμε; Το πρόβλημα είναι οι χώρες του νότου εναντίον εκείνων του βορρά, μέσα στο ίδιο πλαίσιο της Ε.Ε., ή το ίδιο αυτό εξαμβλωματικό κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πρέπει να διαλυθεί το συντομότερο;
Βεβαίως ανάλογες προτάσεις έχουν ακουστεί από πολλούς και από διάφορες πλευρές, μέχρι και ο Πρετεντέρης του MEGA έχει αναφερθεί, για να μην μιλήσουμε για τα ανάλογα φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ και των σχεδιοβητάδων. Απερίσκεπτες θέσεις χωρίς καμιά προοπτική πραγματοποίησης κάτω από τις δοσμένες σήμερα συνθήκες, την αγριότητα της επίθεσης από το κέντρο της ευρωένωσης και την ταύτιση εν πολλοίς με αυτό των κυρίαρχων οικονομικο -πολιτικών ελίτ όλων των χωρών του νότου.
Μόνο αν ο κάθε λαός ξεχωριστά αγωνιστεί και αντιστρέψει, στη χώρα του, τη φορά των πραγμάτων με αποχώρηση από τη λυκοφωλιά της ευρωένωσης, υπάρχει προοπτική. Το τι θα μπορούσε μετά να δημιουργηθεί και κατά πόσο αυτό θα ήταν συμφέρον για τη χώρα μας, μόνον τότε και σε σχέση με τις συνθήκες που θα έχουν, μετά τη διάλυση της ευρωένωσης, διαμορφωθεί, θα μπορούσε να το συζητήσει κανείς.
Αν περιμένουμε από τους Ιταλούς, τους Γάλλους και τους Πορτογάλους να συμμαχήσουν μαζί μας για να γλυτώσουμε από τη μέγγενη του χρέους και των μνημονίων και να ανακτήσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία, τότε θα είμαστε πραγματικά άξιοι της τύχης μας, γιατί δεν πρόκειται ποτέ αυτό να συμβεί.
Από την άλλη πλευρά, μια τέτοια άτυπη «συμμαχία» εντός της ευρωζώνης των χωρών του νότου, μπορεί να εξυπηρετεί τα σχέδια των Αμερικανών και του υπόγειου οικονομικού πολέμου που διεξάγει με την Γερμανία, εμάς όμως, μας εξυπηρετεί; Μπορεί να οδηγήσει σε ριζική λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε; Ή από τη Σκύλλα πέσουμε στη Χάρυβδη; Γιατί κι αυτό το ακούμε πολύ τελευταία. Απέναντι στον Γερμανικό βορρά του ευρώ, ο νότος διασυνδεδεμένος με το δολλάριο. Έλεος!
Προφανώς και κανείς σοβαρός δεν αρνείται τη συνεργασία με πραγματικά λαϊκά κινήματα των υπολοίπων πληττόμενων χωρών και όχι μόνο του νότου, την ανταλλαγή εμπειριών και γνώσεων και την αλληλοϋποστήριξη του αγώνα για κοινούς σκοπούς. και αυτό κάνουμε, όσοι έχουμε ενταχθεί στον αγώνα. Αλλά άλλο αυτό κι εντελώς διαφορετικό να μιλάμε για συμμαχία των χωρών του νότου και μάλιστα «με χαλαρή συναλλαγματική σύνδεση των νομισμάτων τους, τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου του νότου, τη θέσπιση κοινών πολιτικών σε οικονομικές, δημοσιονομικές, αναπτυξιακές, εμπορικές, τραπεζικές και νομισματικές πρακτικές, την πολιτική σύμπραξη για ισχυροποίηση της γεωπολιτικής τους ισχύος, τη διαπραγμάτευση των χρεών, την αξιοποίηση των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών τους πόρων, την ανακήρυξη της ΑΟΖ του Ευρωπαϊκού νότου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο..». Πολύ προχωρημένα πράγματα δηλαδή, που μόνο οι «σοσιαλιστικά» σκεπτόμενοι «πατριώτες» μπορούν να φαντασιώνονται.
Ο κάθε λαός θα πρέπει να αγωνιστεί στον τόπο του για τα δικά του δίκαια, υποστηρίζοντας τα αντίστοιχα δίκαια των υπολοίπων λαών. Αλλά δεν θα έλθουν οι Ιταλοί εδώ να αγωνιστούν για ‘μας, ούτε εμείς θα πάμε στην Ισπανία να αγωνιστούμε για λογαριασμό των Ισπανών.
Η πρόταση αυτή, κοντολογίς, αν δεν είναι υποβολιμαία, είναι παντελώς αφελής και ανεπεξέργαστη, γι’ αυτό το ίδιο επικίνδυνη και μάλιστα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που διατυπώνεται και το μόνο που μένει να σκεφτούμε είναι αν απέναντι στη ληστοσυμμορία του ευρώ έχουμε την σταδιακή ανάπτυξη του λόμπυ του δολαρίου.
Αλλά ας προχωρήσουμε παρακάτω, στην παράγραφο 2,2. αναφέρεται: «Κατάργηση του Μνημονίου με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τη δραχμή, με στάση πληρωμών του χρέους, αναδιαπραγμάτευση και κούρεμα του σε επίπεδα της τάξης του 70%, με επιμήκυνση αποπληρωμής του υπολοίπου, περίοδο χάριτος 2-3 ετών, διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων και εφαρμογή ενός βιώσιμου αναπτυξιακού σχεδίου».
Πέραν της διεκδίκησης των πολεμικών αποζημιώσεων που αποτελεί τελευταία το κερασάκι σε κάθε πρόταση - «τούρτα» που προσφέρεται, μέχρι και ο Σαμαράς θα δώσει ηρωική μάχη για να τις διεκδικήσει και που βεβαίως κανείς δεν μπορεί να φέρει αντιρρήσεις και την εφαρμογή ενός βιώσιμου αναπτυξιακού σχεδίου (ποιο είναι αυτό αλήθεια;), προκύπτουν τα παρακάτω ερωτηματικά, που δεν απαντώνται:
1. Επιστροφή στη δραχμή. α.) Με ποιους πραγματικά όρους; Θα είναι ένα γνήσιο Εθνικό Κρατικό νόμισμα; Ποιος θα το εκδίδει; Το Ελληνικό Δημόσιο μέσω μιας πλήρως κρατικοποιημένης Τράπεζας Ελλάδος, ή η ιδιωτικών συμφερόντων και υπό τον έλεγχο της ΕΚΤ σημερινή Τράπεζα Ελλάδος;
β.) Γιατί δεν αναφέρεται σαφώς ότι για να υπάρξει νομισματική μεταβολή προς όφελος της χώρας και του λαού θα πρέπει να προηγηθεί η Εθνικοποίηση συνολικά του τραπεζικού συστήματος και εκκαθάρισής του από τα μαύρα ενεργητικά, έτσι ώστε να μπορέσει να επιτελέσει το σκοπό της γρήγορης ανάταξης της οικονομίας, με ταυτόχρονη διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών;
γ) Γιατί αναφέρεται γενικά σε έλεγχο της διακίνησης κεφαλαίων και του τραπεζικού συστήματος, ενώ είναι όρος απαράβατος ο αυστηρότατος έλεγχος των χρηματικών ροών από και προς τη χώρα, τουλάχιστον για ένα εύλογο χρονικό διάστημα και μέχρι της αποκατάστασης της πλήρους ισορροπίας με το νέο νόμισμα;
Δεν κατανοεί ο συντάκτης της διακήρυξης ότι χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις η «επιστροφή στη δραχμή» θα είναι δώρον άδωρο, ενώ θα πρόκειται επί της ουσίας για ένα κατοχικό νόμισμα τύπου «ράλλικης» δραχμής στην 1η κατοχή εάν δεν κοπεί πάραυτα ο ομφάλιος λώρος με την ΕΚΤ και η «εξωτερική» υποτίμηση θα έλθει να ολοκληρώσει την καταστροφή που προκαλεί η εσωτερική υποτίμηση;
Ή μήπως όλη αυτή η φιλολογία που αναπτύσσεται περί «επιστροφής στη δραχμή» και όχι για την αναγκαιότητα καθιέρωσης Εθνικού Κρατικού νομίσματος εκεί αποσκοπεί, δηλαδή να προετοιμαστεί ψυχολογικά η κοινωνία για να αποδεχτεί χωρίς αντιδράσεις ένα κατοχικού τύπου νόμισμα, ή ένα διπλό νομισματικό σύστημα με μια υποτιμήσιμη δραχμή για τις εσωτερικές συναλλαγές, παραμένοντας όμως τα χρέη σε ευρώ;
Είναι δυνατόν οι επίδοξοι διεκδικητές της ψήφου μας μέσω του νέου πεντάστερου κόμματος να μη γνωρίζουν τι ακριβώς παίζεται σήμερα σε βάρος του λαού και της πατρίδας και να παρουσιάζονται τόσο γενικόλογοι στη διατύπωση της πρότασής τους; Δεν κατανοούν ότι σήμερα περισσεύουν οι αοριστολογίες, αλλά απαιτείται το απόλυτα συγκεκριμένο σε κάθε λέξη και σε κάθε φράση που δομεί μια πρόταση, όπως αυτή που μας παρουσιάζουν;
2. Χρέος: Απλή στάση πληρωμών (προφανώς προσωρινή αφού αναφέρεται σε αναδιαπραγμάτευση). Αλλά γιατί κούρεμα της τάξης του 70% και όχι του 50%, ή του 80%; Από πού προκύπτει το ποσοστό αυτό; Πετάμε ένα νούμερο στην τύχη κι ό,τι πιάσουμε; Μα είναι πρόταση αυτή;
Και με τι όρους θα πρέπει να γίνει αυτό το κούρεμα; Αφού επιδιώκεις επαναδιαπραγμάτευση θα δεχθείς και κάποιους όρους, δεν γίνεται αλλιώς. Μήπως όπως αυτοί του PSI των Βενιζέλου - Παπαδήμου που βρεθήκαμε να χρωστάμε περισσότερα;
Αναρωτιέται κανείς, πως μπορεί να είναι σοβαρή μια πρόταση που παραγνωρίζει το αυτονόητο; Και ποιο είναι το αυτονόητο; Μα ότι το χρέος στο μεγαλύτερό του μέρος είναι παράνομο. Δεν κατευθύνθηκε στην εξυπηρέτηση της ελληνικής κοινωνίας και στην οικονομία της, αλλά δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει άνομες δραστηριότητες ενός εξωνημένου πολιτικού προσωπικού και για να χρησιμοποιηθεί εκ των υστέρων ως το εργαλείο επιβολής ξένης κατοχής στη χώρα. Αυτή είναι η αλήθεια για το χρέος και αυτή την αλήθεια καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, υπεύθυνα, σοβαρά με Αρετή και Τόλμη.
Και μια τέτοια αντιμετώπιση δεν μπορεί παρά να είναι η ολοκληρωτική άρνηση αναγνώρισης του χρέους και η οριστική παύση πληρωμής του, ως παρανόμου με βάση το διεθνές δίκαιο. Το ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ δεν είναι ένα σύνθημα που βγήκε από τις πλατείες. Είναι ύψιστη πολιτική επιλογή. Η μόνη επιλογή που έχουμε για να ξεφύγουμε από τη βία της χρεοκρατίας και της ξένης κατοχής.
Όλα τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές και προσπάθειες στοίχισης στο νέο πολιτικό σκηνικό που στήνεται μεθοδευμένα, γιατί το υπάρχον πνέει τα λοίσθια.
Μόνη διαφορά η «δραχμή», αφού η ιδέα της κερδίζει συνεχώς οπαδούς που θα πρέπει να τους προσεταιριστούν για να μη γίνει καμιά «στραβή» και χάσει το σύστημα τα αυγά και τα πασχάλια!.
Πράγματι διαβάζουμε ένα καλογραμμένο κείμενο έκθεσης ιδεών, που αντιστοιχεί στα προεκλογικά προγράμματα σχεδόν όλων των κομμάτων που διεκδικούν μια θέση στο κοινοβούλιο και μάλιστα εντός του γνωστού και μη εξαιρετέου «συνταγματικού τόξου». Καμία εξειδίκευση επί της ουσίας. Χιλιοειπωμένα πράγματα……
Δεν μπορεί όμως, να μην επισημανθεί η κραυγαλέα έλλειψη αναφοράς στη Δημοκρατία και πως αυτή σήμερα είναι δυνατόν αποκατασταθεί στην ουσία της. Καμία θέση για την αναγκαιότητα νέου Συντάγματος.
Αλλά και καμία αναφορά στο ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Προφανώς για τους πρωτεργάτες της κίνησης δεν υπάρχει θέμα ξένης κατοχής και αγώνα για Ανεξαρτησία.
Καμία θέση για την τιμωρία των ενόχων που μας οδήγησαν ως εδώ και τη πατρίδα στην καταστροφή. Προφανώς γι’ αυτούς τους κυρίους το θέμα δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ταξικό, τελικά δεν είναι Εθνικό, είναι απλά «τεχνικοοικονομικό». Όχι πέντε αστέρια, αλλά πέντε φάσκελα αρμόζουν!
Υ.Γ. Το πόσο δημοκρατικά δομείται το νέο κόμμα των πέντε αστεριών φαίνεται χαρακτηριστικά από το άρθρο 10 του καταστατικού που ορίζει προσωρινή διοικούσα επιτροπή, από ποιους δεν λέει, μάλλον ελέω Θεού, για ολόκληρα τρία χρόνια. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι ορίζεται ότι δεν μπορεί να διαρκέσει πέραν των τριών ετών!